در یادداشت اعظم صمدزاده بخوانید ؛

روایتی مقدس از زنی مبارز و قوی که یک تنه نهال امید را در دل سربازان ناامید این خاک کاشت

    *زنی که هم معنای جهاد را خوب درک کردند و هم ذره ایی در دلش ناامیدی راه پیدا نکرد*؛

بی شک دفاع مقدس یکی از باارزش ترین میراث انقلاب ماست و زنان در این سال‌های دفاع پرارزش، هر کدامشان یک اسوه و یک اسطوره بودند. اسطوره های امید و صبر و فداکاری و گذشت و شجاعت!!!

و یکی از باارزش‌ترین این اسطوره ها و میراث دفاع مقدس، بی شک بی بی لوعه است!؟

زنی مبارز که در یک قدمی ما زندگی می‌کند و ما این سالها از وجود پر ارزشش بی خبر بودیم...

زن سرشار از امید و فداکاری...

زن مبارزی از دارخوین، دارخوین کمی آن طرف تر از اهواز...

بانویی که تمام‌ دوران دفاع مقدس این دیار مقدس را ترک نگفت...

بانویی که این روزها، بانوی مهربانی نام گرفته!!! بانویی که به ایثار و فداکاری و گذشت معنای تازه ایی بخشیده!!!

بی بی لوعه: لوعه به معنای زنه رنج کشیده. بی بی دیار ما، تعریف جدیدی از زن مبارز است...

بی بی لوعه را مادر دارخوین صدا می‌زنند... در کتاب‌های فارسی این همه سال نامش، یادش، امیدآفرینی هایش و فداکاریهایش خالی ست!!!

در کتاب‌های فارسی در میان خط به خط ش جایش خالی ست!!!

باید بی بی لوعه را مشق کنیم به عشق و به مهر و فداکاری ورنج هایش...

بعد از گذشت سالها بی بی لوعه هر وقت از خانه اش بیرون می‌آمد به دکل دیده بانی روبروی خانه اش چشم میدوخت، جایی که روزی با چشمانش دیده بود سربازی هنگام پست دادن، تیر خورد و به زمین افتاد داغش تازه می‌شد چرا که تمام سربازان را به سان فرزندانش دوست می‌داشت؟!

سالهاست که دکل دیده بانی جایش را به دکل مخابرات داده...

ولی اما، در ذهن بی بی لوعه ما آن خاطرات هک شده بودند؟!!!

خیلی سال پیش جایی خوانده بودم مردانی که به جنگ می‌روند هیچ گاه به زندگی عادی برنمیگردند( به معنای اینکه: هیچ وقت آن خاطرات تلخ جنگ را نمی‌توانند فراموش کنند و از زندگی مانند بقیه مردم لذت ببرند!) ولی اما، امروز من می‌گویم زنانی که پابه پای مردان به جنگ می‌روند هم هیچ وقت به زندگی عادی برنخواهند گشت؟!!! هیچ وقت؟!!!

برسد روزی که، هیچ مرد و هیچ زنی در هیچ دیاری به جنگ نروند... تا چشم کار میکند، مهر باشد و عشق باشد و صلح باشد و دوستی بی بی لوعه دیار مان در تابستان ۱۴۰۳ در سن ۱۰۸ سالگی از میان ما رفت است...

زنی که وقتی در کوچه و خیابان های دارخوین رد می‌شود با لبخند شیرین کودک های شهرش لبخند می‌زند و برای فردا فرزندان این سرزمین هر روز از صمیم قلب خیر و نیکی را آرزو می‌کند و ...

بانوی مهربانی دیارمان پر کشید...

روحت شاد اسطوره صبر و امید و فداکاری و ایثار...

و یادت تا ابد در نزد دوستانداران زنده است و گرامی...

#تیم_شهید_اسحاق_عیدی_گماری

#جام_رسانه_امید۲

#پیشرفت‌_خوزستان

#خوزستان_سربلند

#جهاد_امید_آفرینی

#جهاد_تبیین

#جهاد_خدمت